اهنگ حارصه

"و در پایان هر کدام از ما اهنگ رنج کشیدن خودش را دارد."

رنج که چه عرض کنم. آهنگ زجر کشیدن...

و داشتم فکر می کردم به این منیت پوشالی و اهنگ زجریدن و رنجیدنش.

اهنگ زجر کشیدن من شاید از هفده سالگی به اینور، به سان حارصه ی شتری تشنه در بیابانی بی انتها بود که خارش را در بیابانش یافت و تا به اخر عمر با خون خودش مکید، رنجید، زجرید، گریید. تنها. و همه گفتند، خوب است، خب شتر است خار دوست دارد.

غم تو چیست؟ این غم چیست که هرچه خون خودم را می مکم نه سیر می شوم و نه خواهم مرد؟

هی. تو. لا به لای خار های خوشمزه ی بیابانی عزیزکم؟